Rozdział 19

Ok chyba muszę to napisać na początku bo nie wiem czy ktoś wg to widz proszę zastawiać komentarze bo jak na razie tylko jedna osoba komentuje, a pisanie tylko dla jednej osoby nie jest "fajne".

PS ZAPRASZAMY NA NOWO ZAŁOŻONY FANPAGE JEŚLI NIE MACIE TWITTERA I NIE WIECIE KIEDY JEST ROZDZIAŁ POLUBCIE STRONĘ https://www.facebook.com/NeedYouAngelFanFiction

A DOWIECIE SIĘ TEGO

______________________________________________________________

Spod półprzymkniętych  powiek obserwowałam Lukę. Odkąd zobaczył mnie z Harry'm, nie odezwał się nawet słowem. Dręczyły mnie okropne wyrzuty sumienia. Ale my przecież tylko gadaliśmy! Więcej już nie mogłam wytrzymać. Wyrwałam sobie słuchawki i zwróciłam się do niego:

- No dobra, koniec. Możesz mi powiedzieć, o co się tak właściwie obraziłeś?

- O to, że widziałem Cię z Harry'm.

- I co z tego? Przecież my tylko gadaliśmy!

- Mhmm, a ostatnio TYLKO robiliście projekt.

- Słuchaj, to nie ma nic do rzeczy.

- Ma, i to wiele.

- Nie możesz mi zabronić, z kim mogę gadać a z kim nie!

- Zdziwiłabyś się. - Wybałuszyłam oczy.Że co?!

- To może od razu zabroń mi gadać z Zaynem i Caro! - podniosłam głos

Wspomnieni chyba usłyszeli, że coś jest nie tak, bo głowa Zayna pojawiła się między fotelami.

- Wszystko okej?

- Tak, Zayn. Wszystko w porządku. - Lucas w końcu na mnie spojrzał.

- A może i tak zrobię - mruknął

- Nie masz prawa!

Podniósł rękę, jakby chciał mnie uderzyć. Skuliłam się, przypominając sobie poprzedni raz. Jego ręka zawisła w powietrzu, a ja wstrzymałam oddech. W końcu tylko machnął i jak najszybciej wstał, przechodząc gdzieś na tyły. Mam niewyobrażalne szczęście bo Ci, co mogli nas widzieć, akurat spali. Schowałam twarz w dłoniach, ale za chwilę podskoczyłam, czując na ramieniu czyjąś dłoń. To Caroline.

- Co jest?

-Nie, nic takiego...

- Tja, właśnie widziałam... Angie, czy on chciał Cię uderzyć? - zapytała szeptem

- Nie... tak... nie wiem... - znowu schowałam twarz.

Przytuliła mnie, a ja powstrzymywałam płacz. Nie ma co, ostatnio zrobiła się ze mnie okropna beksa. Chciałam być jak najdłużej w ramionach Caro. Ale ona ma z mojego powodu troski!

- Starczy tego dobrego! - wróciłam na miejsce - Nie zwracajcie sobie mną głowy, poczytam sobie albo coś - puściłam do nich oczko.

- Angie, czy on Ci to zrobił? - Caro dotknęła mojej wargi. Liczyłam na to, że nie będzie nic widać.

- Niee, to nie Lucas - zaprzeczyłam - Było bardzo zimno i usta mi się spierzchły, nic więcej - uśmiechnęłam się.

- Pamiętaj, jesteśmy z Tobą. Zawsze do usług! - odezwał się Zayn, u kłaniając się.

Zaśmiałam się, oni także. Wsadziłam z powrotem słuchawki - wypadło na "One Republic- Counting Stars". Kiwałam się w rytm muzyki, nucąc w głowie:

I, feel something so right

Doing the wrong thing

I, feel something so wrong

Doing the right thing

I couldn't lie, couldn't lie, couldn't lie

Everything that kills me makes me feel alive"

Myślałam jednocześnie o Lucasie. Wczoraj byłam przekonana, że uderzył mnie znerwów, których nie mało mu zaserwowałam. Dzisiaj już nie jestem tego taka pewna. Nieświadomei zaczęłam tobić w głowie listę "za" i "przeciw" zostaniu z Lucasem. Jak na razie lista "za" była znacznie dłuższa:

- jest moim pierwszym chłopakiem od 3 lat

- Lucas mnie kocha

- jest mi z nim dobrze

- zapewnia mi dach nad głową

- płaci także na moje utrzymanie

Przy ostatnim punkcie wzdrygnęłam się. Nadal czułam się... brudna na choćby wspomnienie nocy po imprezie. Stop! Nie będę o tym myśleć. Lista "przeciw" miała tylko jeden punkt:

- uderzył mnie.

- Hej, bardzo przeszkadzam? - podniosła wzrok, napotykając obezwładniającą zieleń tęczówek Harry'ego.

- Nie, siadaj - zsunęłam nogi z miejsca Lucasa, w tym samym czasie wyłączając muzykę.

- Dzięki.

- To... co się stało, że tu zawędrowałeś? - zapytałam niby od niechcenia.

- Sama się przekonaj -kiwnął głową do tyłu. Zerknęłam na sam koniec.

Lucas siedział z... wdech... Lucy... i wydawał się całkiem zadowolony. Gestykulował zamaszyście, opowiadając coś River, która wpatrywała się w niego jak w obrazek. Zerknęłam na gołąbki. Zayn puścił do mnie oczko. I zapewne nie chodziło o Lucasa. Zsunęłam się z powrotem do pozycji siedzącej. Nie odważyłam się spojrzeć Harry'emu  w twarz.

- No wiesz... mało mnie to obchodzi.

- Na serio?

Wzruszyłam ramionami, ale zastanowiłam się nad odpowiedzią. Czyżbym wolała towarzystwo Harry'ego od Lucasa...?

- Tak. Jest dorosły i ma prawo robić to, co chce - raczej go tym nie przekonałam, więc przeszłam do ataku

- A Tobie nie przeszkadza, że Twoja dziewczyna flirtuje z innymi? - luknęłam na niego.

- Szczerze?

- Jak najbardziej.

- Po tysiąckroć wolę Twoje towarzystwo od niej.

- Dzięki.

- To miał być komplement.

- I tak go odebrałam. - Uśmiechnęliśmy się.

- Miałabyś coś przeciwko, żebym spędził z Tobą resztę podróży? - przygryzłam wargę.

- Naprawdę chcesz przebywać w moim towarzystwie parę następnych godzin?

- Pewnie. Myślałaś, że nie?

- Tak.

- A to niby dlaczego? - Westchnęłam.

- Nie zadawaj tak trudnych pytań.

- To nie było trudne - mrugnął.

Znowu przygryzłam wargę, wzdychając. Chyba właśnie odkryłam nowe tiki nerwowe. I wydaje mi się, że osoba która je spowodowała siedzi naprzeciwko mnie. Zamknęłam oczy.

- Bo to jesteś Harry Styles.

Mózg pięciolatka - powiedzieć chłopakowi, jak się nazywa.