Rozdział 20

- Zgadza się. A Ty jesteś Angel Black. Chyba że coś pomieszałem?

Pokręciłam głową.

- Czy Ty naprawdę nic nie rozumiesz?

- Ale co tu jest do rozumienia? Lubię Cię i chciałbym spędzić tę drogę w dobrym towarzystwie - czyli Twoim.

- Lubisz mnie? - odchrząknęłam - No cóż, ja też Cię lubię.

- Czyli wszystko się zgadza - znowu te dołeczki.

- Niekoniecznie. Jesteś Harry Styles - szkolne bożyszcze, chodzące z Lucy River. Para idealna - nic nie może zaburzyć ich wspaniałego życia.

- Serio tak o mnie myślisz?

- A jak mam myśleć? Nie wiem o co dokładnie Ci chodzi, ale tak z dnia na dzień zaczęłam dla Ciebie istnieć. Praktycznie ratujesz mi życie, opiekujesz się mną... W ogóle ze mną rozmawiasz!

- Tak to odbierasz?

- Tak.

- No to nawet nie wiesz, jak bardzo się mylisz - może mi się wydawało, ale zaczął na mnie jakoś tak inaczej patrzyć.

- Może mnie uświadomisz.

- Ok. Ale mam jedną prośbę - czy możesz mi obiecać, że uwierzysz w to, co Ci teraz powiem? - uniósł brew.

- Spróbuje.

Harry wziął głęboki wdech i zaczął:

- Jestem od Ciebie o rok starszy. Kiedy tylko pojawiłaś się w szkole... ech, nie do opisania. Kiedy zauważyłem, że mamy razem hiszpański, byłem w siódmym niebie.

- Ale dlaczego? - przerwałam.

Spojrzał mi głęboko w oczy i odpowiedział:

- Bo mi się podobasz. Bardzo.

- Ale... ty masz dziewczynę.

- No i co z tego? Tak jakby jej w ogóle nie było.

Pokręciłam głową.

- Jaja sobie ze mnie robisz? Założyłeś się z kumplem, że mnie wkręcisz? Brawo, świetnie zagrałeś. Zakład wygrany.

Przygryzł wargę.

- Angie, dlaczego mi nie chcesz uwierzyć?

- Słuchaj, zróbmy tak. Nie obchodzi mnie, dlaczego to powiedziałeś. Ale przed nami długa podróż i nie mamy jej z kim spędzić. Więc udajmy, że tego nie było. Okej?

- Jak chcesz - spuścił wzrok.

- No to Harry, co robimy?

- Łapki? - wysunął dłonie.

- Serio? - zaśmiałam się

- Tak.

Jak się okazało, nawet w tak banalnej grze mam za słaby refleks. Po piętnastu minutach miałam dość.

- Au!

Harry był już czerwony od śmiechu.

- Dalej, dalej! Jeszcze raz!

- Nic z tego! Mało rąk mi nie urwałeś! - zachichotałam, trąc dłonie - No popatrz - uniosłam ręce do góry.

- Nie przesadzaj, to było lekko.

- Lekko? - trzepnęłam  go w ramię.

- Au! - zawołał.

- Nie przesadzaj, to było lekko.

Zataczaliśmy się ze śmiechu, aż rozbolały nas brzuchy. Wtedy opadliśmy na oparcia, patrząc sobie w oczy. W pewnej chwili podniosłam palec do jego twarzy i wściubiłam w jeden z tych słodkich dołeczków.

- Co to ma być? - uśmiechnął się jeszcze szerzej.

- Nic. Po prostu słodko się uśmiechasz.

- A Ty cała jesteś słodka - także podniósł dłoń, przejeżdżając delikatnie kciukiem po moich wargach.

Zarumieniłam się, a on oblizał się. Powolutku zaczęliśmy się do siebie przysuwać, aż w końcu nasze twarze złączyły się w pocałunku. Delikatnym i czułym - po prostu idealnym.

- Ej, Harry obczaj jaką nutę znalazłem! - zawołał Zayn, wychylając się. Chyba zauważył, że w czymś przeszkodził, bo uśmiechnął się półgębkiem, łypiąc na naszą dwójkę.

- No to pokaż - przerwał ten niezręczny moment Harry.

Policzki paliły mnie niemiłosiernie, a przez głowę przelatywało milion myśli na sekundę. Co do diabła wyprawiam?! Kilka siedzeń za mną siedzi mój chłopak, a ja tutaj obściskuje się ze Stylesem?

- Całkiem niezłe. Jak to się nazywa?

-"Pitbull ft.Chris Brown - International Love".

W czasie kiedy chłopcy przesyłali sobie piosenki, ja odbyłam niewerbalną rozmowę z Caro. Brzmiała ona mniej więcej tak:

- "Co tam robiliście?"

- "Nic!"

- "Uważaj, bo Ci uwierzę" - uśmiech - "Całowaliście się?"

- "Mhm"

- "Na serio?!"

- "Tak i było cudownie!"

- A to co, telepatia? - zauważył nasze głupie gesty Harry.

- Może... - szepnęłam, a Caro zaintonowała tajemniczą muzykę.

Wybuchnęliśmy śmiechem. Może i byłam świadoma obecności mojego chłopaka, a także dziewczyny Harry'ego, ale nie miałam wyrzutów sumienia. Było mi naprawdę dobrze w towarzystwie tych trzech świrów, a ja czwarta do kolekcji. Bawiliśmy się we czwórkę jak małe dzieci. Zapomniałam o Lucasie. Dopóki nie stanął koło nas, przyglądając się naszym wygłupom. Twarz Harry'ego w momencie stężała, a mi też niekoniecznie było do śmiechu.

- Dobrze się bawisz? - zapytał zwracając się tylko do mnie.

- Nie tak dobrze jak Ty.

Najwyraźniej do tików nerwowych w postaci wzdychania i przygryzania wargi oraz tego, że stałam się beksą należy dodać opryskliwość.

Lucas zmierzył Harry'ego od stóp do głów, zacisnął szczękę i odszedł do Lucy, wyglądającej jakby za chwilę miała dostać orgazmu. Doprawdy żałosne. Harry pogłaskał mnie po ramieniu, za co posłałam mu ciepły uśmiech. Odwzajemnił go. I w tamtym momencie sporo się zmieniło. Dokładniej moje uczucia wobec niego - dojrzałam go w innym świetle.

Dojrzałam NAS.

_________________________________________________________________

DZIĘKUJEMY ZA KOMENTARZE OBY TAK DALEJ

Piszcie jak wam się podobał rozdział i wygląd bloga zapraszamy też do lajkowania naszego fanpage

https://www.facebook.com/NeedYouAngelFanFiction

KOCHAMY WAS :*